Bizim ailede çocuk tacizcisi gölgesi vardı.
Akılların inkârında, kalplerin bildiği.
Aynen bu imzayı verenler gibiydi.
O da babaydı.
Toplum azaltıyordu onları, oysa hep çoktular.
Gözler kapanınca kolaydı birlikte yaşamak.
Onlarda aynı bıyık.
Aynı sırıtış.
Aynı mevki.
Aynı ruh.
Bende hep aynı his:
Dünya tutması...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder