370 kişi toplamış polis. Toplayan kim, toplanan kim?
Kırk yıl önce birbirini köşe başlarında öldürenlerle aynı hepsi: bir takım gençler, bir takım gençlerden nefret ediyor. Bu toprakların en bereketli meyvesi nefret. Temel gıdamız bizim. Nefretle beslenen o gençler güzelce büyüyor, zaman değişiyor, nefret edilen şeyler çok az şekil değiştiriyor, sadece yenileri ekleniyor. Sağcılardan, solculardan, dincilerden, Atatürkçülerden, eşcinsellerden kolayca nefret ediliyor. Bugün sadece, her şeyi harika toplumumuzun dayattığı iki cinsiyetli hayata uymayanlar toplanmış. Bu yaşımda neredeyse katledilmediler de, sadece tutuklandılar diye sevineceğim, çünkü daha beteri mümkün. tarihimizin kirli torbasında diri diri insan yakmak da var.
“Kol kırılır, yen içinde kalır” la büyüdük biz. Çok azımız, neden içinde kalsın ki, dedi. O yenlere dönüp bakılmadı, kırılan kollar iyileşti sanıldı. O kırık kollar nedeniyle ailelerde tacizlerin üstü örtüldü, gazetelere manşet olanlar bile görülmezden geldi... Tam üç noktalık cümle sonu oldu bu, durdum düşündüm: cümlem beni gülümsetti: gazeteye üç beş tane de olsa, doğru şeylerin de manşet olduğu zamandanım ben, bir tür dinozor yani. Herkesin ailesinin en mükemmel aile olduğu ahlaklı zamanlardan geliyorum. Değişir sanmıştım. Çünkü insan büyüyünce görüyor, anlıyor gibi gelmişti. Çünkü büyümek demek, acılardan geçmek, senden saklananların sırrına varmak demek. Ama yanılmışım. Evrim bir noktadan başkasına ilerlemek değilmiş. Bir daire etrafında söylenerek dönüp durmak demekmiş meğer. Dünya çok az değişiyormuş. Ama ha geliştik, ha gelişiyoruz, algısı hep baki. Kafasını az sağa sola çeviren herkes bana katılacaktır eminim.
Zeki Müren’in farklılığının alkışlandığı yıllarda, bizim arkadaşlarımız avaz avaz bağıran eşcinselliklerini bizden sakladı. Kızım küçükken eşcinsel olduğunu davranışlarıyla fısıldayan arkadaşları vardı. Aileleri görmezden geldiler, normalleşsin diye cinsiyetine uygun aktivitelere yönlendirildiler. Benim kuşağımın görmüş geçirmiş demokrat eğitimlileri yaptı bunu. Cinsiyet değiştiren de tanıyorum, aileler bölündü bu uğurda.
Aile, din, devlet kutsal üçgeninin bu kadar önemsendiği yerde ne bekliyorsun ki elifcik, diyorum kendi kendime. Şunu bekliyorum: Aileyi, devleti, dini önemseyen önemsemeye devam etsin isterse, bana ne. Ama abartılmasın diliyorum. Hepsinden daha büyük İnsan var. Kocaman bir evrende toplu iğne başı kadar bir dünyada, bırakın herkes istediği hayatı yaşasın. Zaten yarın hiç birimiz yokuz. Tutuklayanlar da yok yarın, tutuklananlar da. Bundan haberleri yokmuş gibi yaşamakta ısrar edenlerin hiç biri olmayacak bir gün.
Amma velakin, dilemek işe yarasa keşke. Ben daha en yakınlarımdakilerin nefretleriyle ne yapacağımı bilemiyorum. Daha detaya girersem hepten yalnız kalma riskim var, iyisi mi koy bir nokta elifcik.
Sen bünyendeki nefretlere bakmaya devam.
