Bloğumun da yeni yaşı, benim de yeni yaşım bugün doldu. İkimize de hayırlı uğurlu olsun.
Tam bir sene önce başlamıştım, can havliyle, sağda solda dağılmasın yazılarım diye, hepsi yan yana olsunlar, lüzumlu lüzumsuz yerlere dağılıp unutulmasınlar, bir kenara atılmasınlar diye la havle velâ kuvve diye niyet edip başlamıştım.
Sevdiğim kelimelere eklemeliyim bu lâ havle velâ kuvveyi. Arapça. Korkmadan kullanıyorum. Eh, insan elliye yaklaşınca kimselerden korkusu kalmıyor. Ben şimdi lâ havle dedim, başım bir derde girer mi, diye korkmuyorum meselâ. Hooop, biri gelir beni “Hadi bakalım Elif Hanım, gir Müslüman’ların kutusuna” der mi, diye korkmuyorum. Karşıda başka bir kutuda Atatürk’çüler tepinmekte, hayal ediyorum. “Ne! Ne! Ne dedi? Ne dedi? Laik cumhuriyetimize yakışmayan bir şey dedi! Zaten ismi de Elif’miş, at onu o kutuya” diye bağırışıyorlar. Bağırırken zıplıyor ve hopluyorlar, isterseniz hoplayıp zıplasınlar, her halikârda komik komik tepiniyorlar.
Şimdi bana “Tabi korkmazsın, artık Türkiye’de değilsin” denebilir. Kazın ayağı hiç öyle değil arkadaşlar. Toronto mahallemde de durum pek farklı değilmiş, şahit olmaktayım. İnsanımızın genetik olarak bölünmeye çok müsait olduğunu buraya gelince daha iyi anlamış durumdayım. Amip gibiyiz kardeşim… Nazım yanılmış, akrep gibi değiliz, amipliğe daha yakınız.
İçim sıkıştı birkaç gündür. Anlatayım, ferahlayayım:
Biz yarın merhum Özgecan için yürüyeceğiz, vatandan uzakta. Yürüyüşü Kürt ve Alevi dernekleri düzenlemiş. Şu an içinde olduğum , kadınlar için bir şeyler yapmaya çalışan, ve temel prensip olarak insanı ayırmamayı hedef almış grupla birlikte o yürüyüşe katılacağım. Bakın, Kürt dedim, Alevi de dedim. Bir de Ermeni diyeyim, üçleyeyim.
Üçleme deyince bizim ev ahalisi güler. En sevdiğim batıl inançlarımdan birisidir üçlemek. Evde bir şey kırıldı mı, hemen iki tane daha kırarım, üçler rahatlarım. Bunun için üçleme rafım vardır. Evdeki zücaciyelerden bir tane , iki tane kalır ya, nereye koyacağını bilemeyiz biz kadınlar, atsan atılmaz sağlamdır, satsan kime satacaksın, eh ben de hepsini üçleme rafıma koyarım. Zamanı geldiğinde bir ritüelin parçası olsunlar, şakada şukada kırılsınlar, sevaba girsinler diye.
Şimdi Kürt, Alevi ve Ermeni de buraların meşhur üçlemesi anladım ben. Bir tanesini zikredince ( zikir dedim, bu da sakat, mevzuyu direk Sufi’lere bağlar, oradan da istenirse yine İslam âleminin üstünden dolaştırılır, dini ayine vardırılır, hooop yine gir Elif kutuya olabiliriz maazallah, ama sanırım zaten İslam kutusundaydım en son bıraktıklarında,) ne diyordum, bu triodan bir tanesini zikredince hoop diğer ikisi de tonton tonton yanına ekleniyor ve üçleme tamamlanıyor. Bugün bir toplulukta Kürt ve Alevi dedim, biri çok kızdı, ortamı terk etti. Beni de acaba Alevi kutusuna mı , Kürt kutusuna mı attı, sormak mümkün olmadı, çünkü çok sinirlendi.
Bu yaşıma geldim, hâlâ anlayamadım bu insanlardaki bölünme merakını, kutulama, kategorize etme merakını, önden yargılama merakını. Yahu gelmişim ellimize, dünyanın gidişatını az çok anlamışız, birlerini kontrol edebilmek için, idare edebilmek için bir diğerinin öcüleştirilmesine alışmışız, politika denen şeyin koca bir insan uydurması şey olduğunu anlamışız, neden hâlâ bu çağda Ermeni’yle, Yunan’la, Kürt’le derdimiz olması gerektiğine inanıyoruz? Kalbimizde yokken bu, nasıl beynimizde olabiliyor? Üstelik de hepimizin dilinde “Aslında benim ne Ermeni’yle, ne Kürt’lerle bir derdim yok,“ lar uçuşurken, Türkiye mozayiğinde herkesin farklı inanışlardan konusu, komşusu, eşi, dostu varken, ve ek olarak Mevlâna gibi hele son zamanlarda daha bir çok sevdiğimiz, her lafını her an zikreder olduğumuz bir hümanizm üstadının toprağıyken… Üstüne üstlük, Türkiye’nin baş döndürücü, can yakıcı kaos ortamından uzaklaşıp her şeye daha sakin bir kafayla bakma şansı yakalamışken…
“Yemişim politikasını!” demek geliyor içimden. Burada üniversitelerde gençler bu lobicilik faaliyetleriyle meşgul ediliyor. "Yapmayın, bu gençlerin dünyaları daha büyük, onları da kaplara alıştırmaya çalışmayın," diye haykırmak geliyor içimden.Bu çağda çocukları böyle nefretlerle büyütmenin de günah olduğunu savunuyorum. Memleket sevgisi böyle bir nefretten beslenemez, zira nefret bir besin kaynağı değildir, tam tersi en yıkıcı şeydir hayatta. Bana inanmıyorsanız facebooka inanın…Yer gök hümanizm! Buda, Mevlana, Şems özlü sözleri insan kaçmaya çalışsa dahi insanın içine içine akıyor. Ben kaçanlardan değilim, bu net. Şimdi bu insan sevgisiyle dolu gürûh, neden vatan sevgisi ve insan sevgisi arasında kalmak zorunda kalsın ki? Vatanını sevmek için neden Kürt’lere, Ermeniler’e , ya da bunların türevlerine gıcık olmak zorunda hissetsin ki? Geçelim bunları, diyorum, insanlığın daha anlamlı mücâdelelere ihtiyacı var. Zaman kaybetmeyelim ıvır zıvır birilerinin ekmeğine yağ süren mevzularla. Dünyanın hiç bir konjonktürü bu inanışın önüne geçmemeli.
Bir sene olmuş bu bloğa başlayalı. Bir sene önceki Elif’e selamlarımı yolluyorum . Bir senede çok şey geçer bir hayattan. Bana da öyle oldu. Yepisyeni bir hayatım var. Doğru bildiklerimle, yanlış hissediyorum dediklerim yer değiştirdi. Aynı zamanda da bende iyice pekişen bir eski ben var. Kimilerinin saf, kimilerinin tuhaf, kimilerini hayâlperest (John Lennon "Imagine" deyince herkes bayılıyo ama hatırlatırım) , kimilerinin daha da ileri gideyim anormal bulduğu bir ben var, artık ortalarda sergilemekten sıkılmadığım. Bu Elif kimselerden nefret etmeden, gıcık olmadan yaşanabileceğine inanıyor. Her zaman başaramıyor, hatta bazen olmadık yerlerde yakalanıyor, bazen de belgeleniyor, (hiç ısrar etmeyin detay veremem). Ama yılmıyor, buna uğraşıyor, bunu anlatmaktan sıkılmıyor. Bu bazen arkadaşların kendisine sinir olup kimi bahaneler üreterek yanından uzamasına neden oluyor, ama o zaman anlatmayı biraz kesse de, yine de hâlâ tam olarak kendine hâkim olamıyor. Başka yazı konusu yapayım bunu.
Velhâsıl (bakın bu da Arapça), iyi ki de başlamışım bloğumda yazmaya. Canım istediği gibi yazıyorum. Canım istediği zaman yazıyorum. Beğenen okur, beğenmeyen ister öteye, ister karşı köşeye…
Kutlu olsun ikimizin de doğum günü…
Türkiye’de barış, dünyada barış, Toronto’da barış vesselâm, diye de bitireyim. Yakışır hepsine...
