Dün bir arkadaşım yazmış facebook penceresinden:
"Bizde mi anormallik var? Bir tek bizim evlatlarımız mı kıymetli? Burada bir tek Türk çocuklarını görüyorum," diye. Konu belli. Yavrular üniversiteye başka diyarlara uçuyorlar, yani benim yaşımdakilerin yavruları.
Evet. Bir tek bizimkiler kıymetli.
Ben de çok kıymetliydim, sağolsun anacım beni her şeyden çok sevdi. Her şeyden, ama her şeyden. Bir sürü arkadaşımın anası da öyle. Bizi analarımız hep kolladı, korudu. Hatta yanlış karar vermeyelim diye, kararlarımıza fener oldu diyelim, kibarca. Biz çocuk olmamız sebebiyle salak olduğumuz için, bize yol gösterdiler hep. Bazen direk, bazen kanırtacısa, bazen sinsi yönlendirmecilikle. Hepsi iyiliğimiz içindi. Bizim yerimize düşündüler. Bizim için ne iyiyse, onlar bildi. Komşu çocuklardan korudular, ilişkilerimize önder oldular diyelim kibarca. Nasıl arkadaş seçilir, bize öğretene kadar, kendileri seçtiler.
Okul kapılarından ayrılmadılar, sağolsunlar. Hep en iyisini seçmeye çalıştılar kendilerince. Zarar göreceğiz diye ödleri koptu. O göbek bağını koparmaya ödleri koptu.
Meslek seçerken, eş seçerken kendi harika deneyimlerinden aldıkları esinle bize hep akıllar verdiler.
Hayatlarımızı tasarlarken, hep müdahildiler. Ne yiyeceğiz, ne giyeceğiz, ne yapacağız, tüm elalemle ilişkiler hep denetlendi. Hepsi mutsuz olmayalım diyeydi.
Kendi pişmanlıklarını, üzüntülerini, arzularını bir tur da bizim üzerimizden yaşadılar.
Senelerdir bünyemdeki etkilerini anlamaya çalışmam neticesinde şu an bütün bunları anlasam da, olay tek cümleyle özetlenebilir: iyi halt ettiler.
Kendimize ne alan kaldı, ne iç sesleri duyma yeteneği gelişti. Bu sevgi ve ilginin dozuna göre kabul edilen ve/veya inkar edilen travmaların esirindeyiz çoğumuz. Kimimiz üstesinden gelmeye debelenirken, kimimiz kabul edilmiş esaretleri sürdürüyor. Hepimiz geleneği sürdürürken yakalıyoruz kendimizi. Bize analarımızdan kalan bu göbek bağı kesememe mirası bence genetik kodlarımıza işli. Hatta ortadoğunun bazı cevapları, bu kesilemeyen bağda yatıyor, can-ı gönülden söylüyorum bunu. Ayrılmasına müsade edilmeyen eşler, tüm o cinayetler, hepsinin sırrı orada. Burayı, moda tabiriyle, şifalandıran, çok yol katediyor. Ama bırak şifalandırmayı, bunun bir sorun olduğunun kabulü bile bizimki gibi kültürlerde ciddi sorun. Az laf etmeye kalk, bu konunun Salman Rüşdi'si ilan edilirsin mazallah.
Ben de kendimde aynı haltları etmeye hevesli bir elif görüyorum sık sık. Hatta hala kızımın yanında oluşum bile ondan. Ben bırak okul kapısına gitmeyi, maşallah mezun edeceğiz, hala yanındayım.
Aslında, bu bağımlılık benim kuşağımda (okumuş, etmiş, iyi yetişmiş eli ekmek tutmuş işkadını kategorisi) okul kapısına kadar gitmek şeklinde tezahür etse de, bu bırakamama hali oğlundan ayrılamayan her kaynanada, kızının evinin anahtarına sahip, günde kırk kere rapor verilen her anada ve sonra uzun uzun yazacağım binbir halde mevcut.
Evet, sanırım daha çok yazacağım bu konuda.
Biz doğurmuş olabiliriz, ama onlar misafir. Bunu hep hatırlamaya çalışıyorum. Kendi kararlarıyla, kendi karakterleriyle, kendi hayalleriyle, kendi düşüp düşüp kalkmalarıyla, burun sürtmeleriyle, kendi tedavi yöntemleriyle, bütün incinmeleri, bütün denemeleri, bütün tekrar tekrar başlamarıyla bizden tamamen ayrı bir varlık. Ve bence analığın en zor yanı da bu: endişeleri kalbe gömüp, büyümelerine müdahil olmadan izin vermek.
Hadi derse geçtim, burada bitireyim demek oluyor bu...
Okuyana sevgiler.
