HUZUR SOSYAL MEDYADA

"Kendimizle barışana dek, dış dünyayla asla barış sağlayamayız"
DALAI LAMA

Tüm dünyanın yegane dileği barış ve huzur şu sosyal medyaya bakınca… Her yere serpilmiş güzel söylemler, sevgiler, güzel dilekler. Bayılıyorum, kinaye değil gerçekten seviyorum karşıma orada güzel şeylerin çıkmasını.  

Başından beri sevdim ben sosyal medyayı, bilen bilir. (Bu bilen bilir lafı da sevdiklerimden, bir liste yapmaya başladım “Elif’in sevdiği  sözler” ) Hiç sahte olduğunu düşünmedim. Ben hep gerçek hayat gibi olduğunu düşündüm. Siz sanır mısınız ki herkes gerçekten “ kendisi” gerçek hayatta, ki gerçek olsun sanal hayatta da? Kendisi olmaktan korkmayan, ve bunu göstermekte bir tuhaflık görmeyenler her yerde olduğu gibi orada da şeffaf. Ya da nasıl görünmek istiyorsa öyle görünmek için çaba gösterenlerin çırpınışları da aynı gerçek hayatta olduğu gibi orada.  Veya ne olduğunun kendi de farkında olmayanlar da öyle okunuyor uzaktan, okuyabilene. Bunu hayatta okuyabiliyorsanız, sosyal medyada da okuyorsunuz.

Yani her şey normal… Her yerde ve her zaman olduğu gibi. Geçenlerde bir arkadaşım “Artık çıkacağım buralardan”, yazmış. Çık. Ne olacak ki, hayatta da her şey aynı. Öyle kolay değil çıkıp gitmek , öteki kapının yanına korkudan yaklaşamıyor millet. Ölüm kapısından bahsediyorum. Facebooktan log off olmak gibi değil hayatın kapısını çıkıp çıkmak, bir gidip kendine kahve koyamazsın “Oh be rahatladım, “ diye. Gerçi pek de bilmiyoruz belki açık büfeyle karşılanıyoruzdur, kim bilir. Kahveler yemenden olur olsa olsa, Starbuks’çılar ayvayı yedi yani. 

Yani oyunbozanlık yok arkadaşlar! Ne yapıyor insanlar genelde gerçek hayatta hoşlanmadıkları insanların ardından? İlk seçenek görüşmemek gibi görünüyor. Zaten bu yolda birlikte yol almak istediklerinin dışındakilerle ne görüşür insan değil mi? İş nedeniyle, sorunlu aile bağları sebebiyle görüşür muhtemelen. Yani mecburen bir arada olmamız gereken kişiler, bizi rahatsız da etse mecburuzdur görüşmeye. Sonrasında genelde daralınır, sıkılınır, ferahlamak için dedikoduları yapılabilinir, hatta etrafa üç beş tane de her dediğinize he diyecek , sizi kızgınken daha da cilalayacak üç beş “hakikatli dost” topladınız mı, tadından yenmez…Sanırsınız…

Hiç öyle olmaz… O sıkıntı, sinir, daralmalar, bunalmalar anlattıkça çoğalır, insanın içini çirkin bir şeyle kaplar. O sinir, o kin, o hırs insanı sarar sarmalar. Aynı facebookta birisine sinirlendiğinizde olduğu  gibi. Dedikodu da var , duvarlarda rastlıyorum. Çok şirin. Hızlar alınamıyor, girişiliniyor. Nerede kaldı arada hızla akan Mevlana sözleri, güzel dilekler, tüm dünyaya dilenen huzur, anlayış, hoşgörü? Hoşuna gitmeyince en dandik şeyden bile insanlar sanal alemlerde dahi birbirine giriyorsa, nerede dünya barışı özlemleri? 

Bu facebook ne kadar barış yanlısı olduğunuzu anlamak için bir Richter ölçeği bence. Herkesi kendi evinde gözlemleyeceğimize göre, ortalarda inceleyeceğiz demek ki. Evde gözlemek iyi bir şey, çünkü en doğal halimiz evimizdeki halimiz, en ayıpsız alan o çünkü. Ama RTÜK cihazı değiliz evlere giremeyiz şimdi. Sadece oyun alanımızdayız,  sosyal medyadayız. Bu facebook vs dünya barışı için nasıl kullanilabilir onu diyeceğim sizlere. 

Uygulamayı kendi üzerimden anlatıyorum: Benim için gerçek oyun alanı sosyal medya, zira bir şeye gıcık oluyorsam, hemen bir silkiniyorum. Neden sinirim bozuldu şimdi, diye. Çünkü kimse içinde olmayan bir duyguyu fark etmiyor dışarıda. Bizde ne varsa, direk karşımızda ilk onu görüyoruz. Ve zaten o an kendime yoğunlaştığımda, ilk hissetiğim “şey” neyse hemen hafifliyor. Bir dalgakıran etkisi oluyor bünyemde.  Sonrasında, bazen hemen, bazen sonra eninde sonunda buluyorum bende neden o etkiyi uyandırdığını. Etrafımda buna itiraz eden epey bir arkadaş kütlem olsa da, ben kendime olan faydasını gördüğümden beri bu oyuna şevkle devam ediyorum. 

Çünkü ben gerçekten huzur istiyorum, hem kendimde, hem yakın çevremde, hem de tüm dünyada… 

Her koşulda hep kendine bakınca, kimseler daha salak, kimseler daha sorunlu, kimseler daha cahil görünmüyor o zaman insanın gözüne. Sadece herkes farklı görünüyor. Herkes farklı. Herkes farklı düşünüyor. Herkesin farklı alışkanlıkları var, adetleri var, acıları var, yaşanmışlıkları, özlemleri var, hayalleri var.  Gerçekten sorunlu insan yok hayatta. Sadece aynalardan yansıyanlar var. Herkesin öğretildiği şeyler var, çok ciddiye aldıkları, bilgileri var, sorgulamadıkları. 

Sorgulamak en önemli konu, herkes için. Kalpte sevgiyle, objektifçe sorgulamak her şeyi, tüm hayatı önemli. Neler öğretilebiliyor insanlara, da gidip canlı canlı kendilerini patlatıyorlar, bir düşünün. Bir de bize bugüne kadar öğretilenler ne kadar doğru diye düşünün. Sistemin düzgün işleyebilmesi için gerekli bilgilerle donatıldık biz de, bizim gibi olanlar gibi. Ne farkı var kendini patlatmaya yeltenenle, kendini açlığa mahkum edebilen genç kızların? İkisi de yok etmeye tereddüt etmiyor kendisini.  Biri öbür tarafta saygı görmek için yapıyor yaptığını, diğeri bu dünyada itibarı olsun diye. Biri patlarken tanımadıklarını  götürüyor yanında, diğerininki daha beter, sevdiklerini  kahrediyor.

Yani demek ki, öğretilen şeyler farklı herkese. Farklılıklar bundan kaynaklanıyor. Ama hisler aynı, duygular aynı, içgüdüsel tepkiler aynı. Herkes insan. Herkes etten ve ruhtan, öğretilen ıvır zıvırı çıkarınca. Akılları eğitenlere ve ruhları eğitenlere itibar etmeden bakınca , herkes eşit, herkes sevilesi.

Binlerce dünya bir aradayız şu evrende. Eğer uyum istiyorsak, en küçük birimden başlamak gerekiyormuş sahiden de.

Kendimizden.

Sonra ailemizden.

Sonra mahallemizden, şehrimizden, ülkemizden.

O çok dilenen huzur ve barışa önce herkes kendi içinde bir alan açacak.

Ve bunun için çok muhteşem bir ayna sosyal medya. 

İnsan sadece kendisi gibi olanlarla elbet mutlu olur. Ama o zaman da işte kendisi gibi olanların bir aralara toplanmaları daha mübah oluyor. Araplar bir tarafa, Yahudiler bir tarafa, dinsizler bir tarafa… Ya da sonradan görmeler bir tarafa, entelektüeller bir tarafa, okumamışları da şuraya alalım… Öyle olmuyor işte. Herkesin herkesi kabullenmesi gerekiyor. Bu dünyada hepimizin varlığının bir nedeni olduğunu kabullenmesi gerekiyor. “Yok artık, ona da mı katlanacağım” demek yerine, “Bana ne anlatıyor bu hayat bu can sıkıntısının üzerinden?” derse kişi, bir arpa boyu yol alabiliyor. Yoksa hep sinir, hep sıkıntı, hep can sıkıntısı. İnsanın kendine hayrı olmaya takadi mi kalıyor sonra? Tüm enerjisi hapır hupur yendikten sonra?

“Kabul” en büyük hayat dersi. Ve bana sorarsanız “yargı” ile birlikte anlaması ve geçmesi en zor derslerden biri. Tek kolaylaştıran şey bu dersi, barış ve huzur isteği. Her şeyle barış. Kendinle barış, dünyayla barış. Kendini kabul, dünyayı kabul. Savaşlar hükûmetler, dinler yüzünden çıkmıyor. Savaşlar kendisiyle kavgası dinemeyen insanoğlunun kendine layık gördüğü, içinde yaşamayı tercih ettiği , kurulmasına izin verdiği insan uydurması , son derece yapay, doğamıza aykırı düzenler yüzünden çıkıyor. 

Bugüne kadar beni en çok üzenler meğer bana en büyük iyiliği yapanlarmış, öyle üzüldüm ki hayatımdaki kimi şeylere, artık daha fazla üzülmek istemememle başladı her şey. Sadece çok istedim üzülmemeyi, kızmamayı, çünkü hasta olmak istemiyordum. Hep aklımdaydı anneannemin lafı: “Kızım üzülme, orandan burandan çıkar sonra.”

Üzüntü, sinir fark etmiyor, insanın dengesini  bozan her türlü his kontrol edilebiliyormuş. Benden demesi. Kendini mutlak kabul ise işte öyle aynalarda kendini bula bula, göre göre, şaşıra şaşıra oluyormuş.

İyisi kötüsü yokmuş ne insanın, ne başka şeyin, sadece olması gereken varmış…Her durumu olduğu gibi kabul edebilmek varmış. Başkalarında bulduğun her dikenin kendindeki aksini temizleyip, bazen birlikte, bazen ayrı, yoluna devam ettiğin sürece insana huzur varmış. 

Yani, kıssadan hisse derim ki sosyal medya, doğru kullanılırsa çok şeye kadir aslında, çünkü bu kadar bol çeşit ayna yok başka yerde. Kıymetini iyi bilelim…