Ne tuhafsın be hayat!
Çok basit olduğun halde neden bu kadar karıştırırsın herkesin kafasını?
Biri üzülür sevdiği yanında değil diye, dünyanın en büyük acısı yapar bunu kendine. Halbuki bir diğeri göndermiştir en sevdiğini ebediyete, çıkmaz gıkı, gömer acısını kalbine.
Diğeri acılardan bahseder hep, geçmişlerde kalan acılardan, çok yanmış canlardan. Sanır ki tektir dünyada o acıyla yaşayan. Halbuki kimlerde neler vardır anlatılamayan. Ve zaten bitmiş geçmiştir, her şeyi yıkamıştır zaman.
Birinin canı sıkılır iki cümleye, küser. Dünyaya küser, her şeye küser, döner arkasını. Halbuki bilmez ki kimselere değil, sadece kalbine döner arkasını, sadece kendisinden daha uzaklaşır, gider.
Başkası filancayla geçinemez, öteki falancayla. Lâfı geçince burunlar kıvrılır, kaşlar gözler oynar. Halbuki bilmez ki hiç gerek yoktur göz süzmelere, bilumum mimiklere, tek gereken az hoşgörüdür kalplere, kalbin görmesi gereken sadece güzelliklerdir, ve herkeste mutlaka vardır güzel bir yan. Kaş göz oynatılan şeyler ise aslında sadece yansımalardır karşıdan.
Bir dünya insan, bir dünya hayat, döner dururlar fır fır fır diye… Çarpa çarpa birbirlerine. İllâ bu dünyanın bir sonu olduğunu anlayınca durur bakarlar bir etrafa, “Kimlere neden çarpar dururuz,” diye. Bir anlar gibi olurlar aslında mevzu basit, sonra başlarlar tekrar dönmeye, fır fır fır.
Tuhafsın be hayat!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder