YARIYI GEÇTİM Mİ ACABA?

Dilerim daha yarıya bile gelmemişimdir...Çünkü daha yeni tanışıyorum kendimle sanki. Ve sevmeye başladım da keratayı, daha yeni yeni.. 

"Kerata" babamın lafıydı, ayakkabı çekeceği manasındaki bir kelime nasıl olur da sevimli, muzip, sevecen bir anlamda kullanılır, hep şaşırdığım sözcüklerdendir bu kerata. Bir sürü kelimelerim var benim.. Bazılarını severim, bazılarına şaşar, bazılarından korkarım. Hep sevdim güzel cümleleri, güzel dizeleri. Kimsenin hayal edemeyeceği güzellikte cümle kuranlara hayran oldum hep. Ve hep o kadar güzel cümleler kuramazsam diye tırstığımdan başlayamadım hikayelerime. Ne saçma di mi? Ya okuduğum Dostoyevski'ler, Vian'lar, Rabelais'ler, Adalet Ağaoğlu'lar, James Joyce'lar kadar güzel cümleler kuramazsam diye durdum. Bendeki çıtaya bak! Zaten Mimarlıktan da Frank Lloyd Wright olamayacağım kanısına varınca vazgeçmiştim.Resimden vazgeçişimse bir Bedri Rahmi olamayacağımdandır. Heykelden vazgeçmemse daha mütevazi allahtan: Resim Heykel Müzesi'nin kurslarına giderken babam benden  daha  iyiydi, ah çıta ah...

Hep güzel mektuplar yazdım, dünyanın en saçma e-postalarını da muhtemelen ben yazmışımdır, yüzünü görmediğim insanlarla, bazen bu bir kurdeleciydi, bazen bir müşteri, bazen de hayranı olduğum biri, bazen bir müzisyen, bazen bir gazeteci. Bana yanlışlıkla gelmiş bir e-postayı yazanla bile kankaya bağlamam hep o sevdiğim sözcükler sayesinde oldu. Kendiliğinden akar onlar bende hep. Çoğu mail kutularının çöp kutularına gitti zavallıların. En yakın dostlarımı ben mektuplar vesilesiyle yapmışımdır, onlar kendilerini bilirler. Ve en baba kavgalarımı da yazarak yaptım, dilim ağırdı da benim övünmek gibi olmasın. Lafı çarptım mı, yerle yeksan ederdim karşımdakini, zor kazırlardı valla. Senelerce uzaklarda yaşayınca başka çaren yok ki, yazarsın, yolarsın, beklersin, dünyanın en güzel şeylerinden biridir mektup almak. Haberler ne olursa olsun, o zarf açma duygusu muhteşemdir. Bazı satırlar bir ömür boyu kalır sizinle, benim ezbere bildiğim mektuplar vardır, satır satır...şiir ezberler gibi yani mektup ezberlemişliğim vardır. Yoksa yurtdışında geçen o yıllarda kaybolursun ergenliğin puslu labirentlerinde. Eh ben de kaybolmamak için köprü yaptım mektuplardan.

Kafamda binlerce hikaye, muhtemelen dışarı çıkamadıkları için görülen binbirgece rüyaları. Neden bu yaşıma kadar bekledim kendime bir defter açmak için derseniz, çok ibişçe. Hep yapmam gereken başka şeyler vardı. 

Ve sanki bu sene birdenbire tüm işlerim bitti benim. Hadi yaş 40 , ya da 45 ya da 50 gibi yuvarlak bir şey olsa anlıyacağım. Ama 47 gibi pek de manalı bir yaş değil anlayacağınız, ama işlerim bitiverdi. Birden bir hokus pokus oluverdi, ve önce her şey darmadağın oldu, şimdi de kendimce yerleştirmeye çalışıyorum, mutfak rafı yerleştirir gibi bir şey bu. Çok kullanmak istediğim her şeyi kolay ulaşılır raflara taşıyorum, diğer çok "önemli " görünen bir yığın ıvır zıvırı ise hooop cup direk çöplere gönderiyorum. 

Bloğum başköşede bundan böyle... 

Üzerinde fazlaca düşünmeden ismimi buldum, yazmaya koyuldum... Çok sevdiğim dizelerdir "incecikten bir kar yağar, tozar Elif elif diye", esinlenmem Karacaoğlan'dan. Romantizmini severim, çocukluğumdan beri devrik cümleleri sevdiğim gibi. Bu devrik cümleler bana uzaklardan yadigar. Ne çok şeyim var anlatacak... şu an hepsi üşüştü valla, siz nasıl beklediniz onca senedir kuzum, bak hepsi üşüştüler, resmen arbede var kafamın içinde.. Bu kendi ismimin geçtiği dizelerle hep gurur duydum, hele ergenlikte, beyaz dizi ve fotoroman yıllarımda. Ne hayaller ne hayaller...Onları da yazacağım...

Bugün benim doğum günüm. Şu an  iki tane doğum günü dileğim var: biri inşallah gerçekten henüz yarıya gelmemişimdir, çünkü çok oyalanmışım başkalarının Elif'iyle. İkincisi ise dilerim gerçekten sizler için değil de, sadece o yeni yeni sevmeye başladığım kerata için yazmayı başarırım...