Dünyanın en zor işi dünyayı kurtarmak değilmiş meğer...
İnsanın kendini kurtarmasıymış...
İnsanın kendini, kendi sandığı şeyden kurtarmasıymış...
Bütün elalemlerinden...Bütün yargılamalarından...
Senelerce “sen “ sandığın şeyden kurtarmasıymış...
“Olman gerekenler”den
“Korktukların”dan
“Seni üzenler”den
“Senin için üzülenler”den
Hatta “seni sevenler”den...Ve dahi “seni en çok sevenler”den
“Sevmek sandıkların”dan
“Hayranı oldukların”dan
“Nefret ettiklerin”den
“Olması gerekenler”den
“Çok şaşırdıkların”dan
“Çok kınadıkların”dan
“Sana çok uygun olanlar”dan
“Sana hiç uygun olmayanlar”dan
“Çok klas”lardan
“Çok paçoz”lardan
“Çok derin”lerden
“Çok sığ”larda
“Düzgün ahlaklılar”dan
“Ahlaksızlar”dan
Bütün “kaliteler”den ve “kalitesizler”den
Hatta “akıllılar”dan, “akılsızlar”dan...
Ve daha neler nelerden...
Bu koca yalanlardan kurtulmadan ne insana, ne memlekete, ne
de dünyaya huzur varmış...
Sosyal bir varlık olan insanın bunlardan kurtulabilmesi kolay iş değil, bunlar belkide yaşamın cilveleri, renkleri, farklılıkları. Kurtulmak yerine takılmamak, gülüp geçebilmek, dengede kalabilmeyi başarmak önemli gibi geliyor bana.
YanıtlaSil